นักแสดงผู้ใจร้อน – Gene Hackman, ชีวิตและผลงานโดย Peter Shelley

บทวิจารณ์หนังสือโดยLouis J. Wasser

เป็นไปได้มากที่คุณจะอ่านชีวประวัติของยีน แฮ็กแมนที่เขียนโดยปีเตอร์ เชลลีย์โดยรู้เรื่องราวเกี่ยวกับนักแสดงคนนี้ไม่มากเท่าที่คุณคิด แฮ็กแมนเป็นคนละเอียดรอบคอบ ใจร้าย ใจดี ไม่รู้จักบุญคุณ ไร้ความตลกขบขัน เป็นนักแสดงตลก คอยช่วยเหลือเพื่อนนักแสดง และทำงานร่วมด้วยยาก นักแสดงภาพยนตร์ชื่อดังผู้นี้เป็นคนที่เข้าใจยากเสมอมา และถือเป็นข้อดีที่น่าสงสัยของผลงานของเชลลีย์ที่ปล่อยให้เนื้อหาที่เขาค้นพบเป็นตัวแทนของตัวตนที่เปลี่ยนแปลงไปมาของตัวละครอย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าหากเชลลีย์รู้ความจริงเกี่ยวกับธรรมชาติที่แท้จริงของยีน แฮ็กแมน เขาก็จะไม่บอกอะไร ในฐานะผู้อ่านของGene Hackman, The Life and Work (McFarland & Company, Inc.) เราก็ต้องเชื่อมโยงจุดต่างๆ ที่ผู้เขียนชีวประวัติได้เปิดเผยให้เราทราบ หรืออย่างน้อยก็ต้องสรุปเอาเองจากภาพยนตร์เรื่องล่าสุดของแฮ็กแมนที่เราได้ชม

สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ ยูจีน แฮ็กแมน เกิดเมื่อวันที่ 30 มกราคม 1930 ในเมืองซานเบอร์นาดิโน รัฐแคลิฟอร์เนีย เขาไม่สามารถฝ่าฟันอุปสรรคเพื่อขึ้นสู่จุดสูงสุดได้ด้วยการเตรียมตัวแบบธรรมดาทั่วไป เขาไม่ได้มีวุฒิการศึกษาจาก Yale School of Drama หรือ Julliard แต่อย่างใด จริงอยู่ที่เขาเคยเข้าเรียนที่ Pasadena Playhouse เป็นเวลาสั้นๆ แต่เขาถูกไล่ออกอย่างรวดเร็วและถูกศิษย์เก่าของ Playhouse ขนานนามว่าเป็นหนึ่งในสองนักเรียนที่ “มีแนวโน้มประสบความสำเร็จน้อยที่สุด” (7) นักเรียนอีกคนที่ถูกมองในแง่ลบคือ ดัสติน ฮอฟฟ์แมน วัย 19 ปี

การศึกษาของนักแสดงที่เป็นชนชั้นกรรมาชีพของแฮ็กแมนทำให้เขาทำงานเป็นพนักงานเฝ้าประตู พนักงานขายน้ำอัดลม พนักงานขายของชั่วคราวที่ Whelan’s Drugs คนขับรถบรรทุก และพนักงานขายรองเท้าผู้หญิงที่ Saks 34th Street ในแมนฮัตตัน เมื่อเขาและภรรยาคนแรก เฟย์ ฟิลลิปปา มอลทีส ทำงานกลับจากแคลิฟอร์เนียไปยังอพาร์ตเมนต์ชั้นหกที่เย็นยะเยือกในนิวยอร์กซิตี้ เขาเริ่มได้รับบทบาททางโทรทัศน์ โรงละคร และภาพยนตร์เล็กๆ น้อยๆ ทีละน้อย แต่การบอกว่าเขาต้องผิดหวังตลอดเส้นทางอาชีพนั้นถือเป็นการประเมินความพยายามในช่วงแรกของนักแสดงต่ำไป เราคงนึกภาพความผิดหวังที่แฮ็กแมนต้องรู้สึกได้เมื่อผู้กำกับไมค์ นิโคลส์ไล่เขาออกจากThe Graduateภาพยนตร์ปี 1967 ที่ทำให้ดัสติน ฮอฟฟ์แมน เพื่อนสนิทของเขาโด่งดังในอาชีพการงานได้อย่างยอดเยี่ยม ในสายตาของนิโคลส์ แฮ็กแมนแสดงได้ไม่น่าเชื่อถือในบทบาทสามีของนางโรบินสัน (แอนน์ แบนครอฟต์) ที่ถูกนอกใจ (เขาได้สร้างความประทับใจในเรื่อง Bonnie and Clydeปีเดียวกัน )

ในปี 1970 แฮ็กแมนปรากฏตัวในภาพยนตร์เรื่องI Never Sang for My Father ซึ่งผู้ติดตามของเขามักระบุว่าเป็นจุดเริ่มต้นของอาชีพนักแสดงภาพยนตร์ของเขา ซึ่งเขารับบทเป็นลูกชายของพ่อที่อารมณ์ร้ายและอกตัญญู ซึ่งรับบทโดยเมลวิน ดักลาส แม้ว่าบางคนจะคิดว่าบทพูดของแฮ็กแมนในภาพยนตร์เรื่องนี้ไม่ได้สร้างแรงบันดาลใจ แต่เขาก็ได้รับคำชมจากนักวิจารณ์ชื่อดังอย่างพอลลีน เคียลและโรเจอร์ เอเบิร์ต ในความเป็นจริงนิตยสาร Varietyให้คะแนนเขาว่า “ยอดเยี่ยม” (33) ยิ่งไปกว่านั้น แฮ็กแมนยังสามารถได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์สาขานักแสดงสมทบชายยอดเยี่ยมได้ แม้ว่าเขาจะมีข้อสงสัยส่วนตัวเกี่ยวกับบทบาทนี้ก็ตาม แต่ข้อสงสัยเหล่านั้นเผยให้เห็นความหงุดหงิดในตัวแฮ็กแมนตั้งแต่เนิ่นๆ ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้เขาเรียนรู้ที่จะเห็นคุณค่าของการวิจารณ์ตัวเองมากกว่าคำวิจารณ์ของนักวิจารณ์มืออาชีพ แม้จะมีข้อกังวลของตัวเอง แต่การที่แฮ็กแมนได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์จากเรื่องI Never Sang for My Fatherถือเป็นจุดเริ่มต้นอาชีพนักแสดงภาพยนตร์ของเขาอย่างชัดเจน

แม้ว่าความต้องการความเป็นส่วนตัวของเขาจะเพิ่มขึ้นตามความก้าวหน้าในอาชีพการงานของเขา แต่แฮ็กแมนก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อความจริงที่ว่ารางวัลภาพยนตร์อย่างน้อยก็ในอเมริกาคือเครื่องมือวัดคะแนนของอุตสาหกรรมนี้อีกต่อไป และเขาไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกตื่นเต้นที่ได้รางวัลออสการ์สาขานักแสดงนำชายยอดเยี่ยมในปี 1972 จากผลงานการแสดงของเขาในThe French Connection (1971) ได้อีกต่อไป นี่คือสิ่งที่เจมส์ ลิปตัน พิธีกรรายการ Inside the Actors Studio พูดถึงเรื่องนี้ในช่วงหลายปีหลังๆ:

คืนนั้นเหมือนความฝัน เหมือนกับว่าเขายืนอยู่ด้านหลังโรงละครและเฝ้าดูมันผ่านควันจำนวนมาก … เขาแสดงความเห็นว่าการได้รับรางวัลเป็นเรื่องน่าตกใจ ผู้คนอาจพูดว่ารางวัลนั้นเป็นการแสวงหากำไรหรือเพื่อประโยชน์ส่วนตัว แต่เมื่อพวกเขาเรียกชื่อคุณ มันก็เหมือนกับความฝันตลอดชีวิตที่กลายเป็นจริง เขาคิดว่าเขาจะพูดอะไรที่ชาญฉลาด แต่ทุกอย่างกลับกลายเป็นเรื่องเหลวไหล (44)

หลังจากเรื่องThe French Connectionแฮ็กแมนได้กำชับเอเยนต์ของเขาไม่ให้เรียกร้องมากเกินไปเมื่อมีข้อเสนอเข้ามา ถึงกระนั้น ค่าธรรมเนียมต่อภาพของเขาก็ยังเพิ่มขึ้นจาก 200,000 ดอลลาร์เป็น 500,000 ดอลลาร์ แม้ว่าเขาจะรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับโอกาสที่จะได้ทำงานต่อไป แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงอิทธิพลที่เพิ่มมากขึ้นของเขาในธุรกิจ และไม่ลังเลที่จะปฏิเสธข้อเสนอในการปรากฏตัวในภาพยนตร์ที่มีชื่อเสียงอย่างOrdinary People (1980) เมื่อผู้สร้างภาพยนตร์ไม่ยอมตกลงตามเงื่อนไขของเขา นอกจากนี้ เขาไม่ลังเลที่จะสร้างภาพยนต์เพื่อเงินก้อนโต เช่นเดียวกับที่เขาทำกับThe Poseidon Adventure (1972)

เมื่อคุณได้ชมภาพยนตร์ของ Hackman หลายเรื่องแล้ว และอ่านชีวประวัติของ Shelley แล้ว คุณจะอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าชีวิตและผลงานของนักแสดงคนนี้มีความทับซ้อนกัน สิ่งที่ดูเหมือนจะขับเคลื่อนทั้ง Hackman ในฐานะบุคคลและ Hackman ในฐานะนักแสดง เมื่อเขาแสดงเป็นตัวละครต่างๆ ของเขา คือความใจร้อน หรือพูดให้ชัดเจนกว่านั้นคือ ความกระวนกระวายใจ ดูเหมือนว่าสิ่งนี้จะมีผลสืบเนื่องมาจากเรื่องนี้ เราสัมผัสได้ถึงความกระวนกระวายใจในThe French Connection (1971) เมื่อตำรวจ Jimmy Doyle (ตัวละครของ Hackman) ยืนอยู่ข้างนอกอย่างเย็นชาและอึดอัด มองเข้าไปในร้านอาหารราคาแพงในแมนฮัตตันเพื่อดูศัตรูของเขาซึ่งเป็นพ่อค้ายาโคเคน Alain Charnier (Fernando Rey) ที่กำลังเพลิดเพลินกับมื้ออาหารอันโอ่อ่า เราสัมผัสได้ถึงความกระวนกระวายใจแบบเดียวกันใน Hackman เมื่อเขารับบทเป็น Walter Lloyd ในTarget (1985) เขาได้ทำให้ Chris (Matt Dillon) ลูกชายของเขาตกใจด้วยทักษะที่เขารวบรวมมาจากการฝึกของ CIA เพื่อช่วยเหลือภรรยาที่ถูกลักพาตัว (แม่ของ Chris) ซึ่งรับบทโดย Gayle Hunnicutt นอกจากนี้ เรายังได้เห็น Hackman ที่กำลังหงุดหงิดในที่ทำงาน เมื่อเขารับบทเป็น Norman Dale โค้ชบาสเก็ตบอลโรงเรียนมัธยมในHoosiers (1985) อย่างกล้าหาญ โดยเขาคอยตำหนิการตัดสินที่ลำเอียงของกรรมการอยู่ตลอดเวลา จนทำให้ตัวเองต้องออกจากสนาม

สำหรับพวกเราที่สงสัยว่าความหงุดหงิดเป็นลักษณะเฉพาะของ Hackman ที่เขาดึงออกมาจากนอกจอหรือไม่ ควรพิจารณาคำพูดของ Shelley ที่เขียนชีวประวัติเช่นเดียวกันกับ Nat Segaloff ในArthur Penn, American Directorเกี่ยวกับงานของ Hackman กับ Matt Dillon ในกองถ่ายTarget :

ความตึงเครียดระหว่างตัวละครถูกขนานไปกับนักแสดงนอกจอในวันหนึ่ง แฮ็กแมนระเบิดอารมณ์ใส่ดิลลอนวัย 21 ปี เมื่อเขาเสนอให้เล่นฉากหนึ่ง เขาบอกดิลลอนว่า “นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณควรทำ” และบรรยายเป็นเวลา 5 นาทีเกี่ยวกับสิ่งที่นักแสดงและศิลปินที่จริงจังควรทำ ดิลลอนรายงานว่าเหตุการณ์นี้เปลี่ยนชีวิตของเขา ทำให้เขาเคารพศิลปะมากขึ้น (89)

หนังสือของเชลลีย์เต็มไปด้วยตัวอย่างต่างๆ ของอารมณ์ฉุนเฉียวของแฮ็กแมนและความปรารถนาที่จะทำงานที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จ แต่สำหรับทุกๆ ตัวอย่างเกี่ยวกับธรรมชาติอันรุนแรงของนักแสดง ผู้เขียนชีวประวัติได้ยกตัวอย่างความมีน้ำใจและความชื่นชมของเขาที่มีต่อผู้กำกับและเพื่อนนักแสดงเมื่อพวกเขาทำผลงานที่ทำให้เขาประทับใจ เมื่อหนังสือของเชลลีย์ไปถึงจุดหนึ่งในอาชีพการงานของแฮ็กแมนที่เขาตัดสินใจเกษียณอายุ (ในปี 2004) เราเข้าใจดี เขาเป็นนักแสดงที่มีความสามารถซึ่งขอเพียงแสร้งทำเป็นคนอื่นและไปรับบทบาทต่อไป เขาไม่เคยสนุกกับการไปร่วมงานของฮอลลีวูดหรืออธิบายตัวเองให้สื่อฟังเลย เว้นแต่ว่านักแสดงวัย 88 ปีจะตัดสินใจกลับมาจากการเกษียณอายุ และให้เกียรติเราด้วยการแสดงอย่างน้อยอีกหนึ่งรอบ บางทีเขาอาจจะให้สัมภาษณ์กับGQเมื่อเดือนมิถุนายน 2554 ก็ได้ ไม่เช่นนั้นเราคงจะต้องจดจำเขาในแบบที่เขาต้องการให้คนจดจำ นั่นคือ “ในฐานะนักแสดงที่ดีที่พยายามแสดงสิ่งที่เขาได้รับมาอย่างซื่อสัตย์” (165)ข่าวกีฬา